De lijdensweg naar verlichting
Tot nog maar een jaar of drie geleden genoot ik van een felbegeerde elite positie. Niets of niemand kon mijn lidmaatschap afpakken omdat het God’s geschenk was. Na een, in dat opzicht minder fleurige maar niet catastrofale pubertijd, was ik tot mijn 26e buitengewoon gedreven in het naar hartenlust uitoefenen van mijn zalige hobby. Soms zag ik vrouwen om me heen afgunstig, tot aan nijdig toe, naar me staren terwijl ik ongehinderd en bewapend met uit Arabische beschaving gevloeide uitrusting mijn ding deed. Eigenlijk had iedereen het nodig en was er ook op verschillende manieren mee bezig, maar ik was een van de zeldzame beter bedeelden en kon ongestraft en zonder mentale hindernissen in de vorm van berekeningen en schuldgevoelens in mijn achterhoofd, gewoon mezelf tot het uiterste drijven. Zij die niet van hetzelfde hout gesneden waren, deden het of veel te weinig omdat ze hun kruit in een vroeg stadium verkeerd verschoten hadden en de achterstand nooit meer hebben ingehaald, óf veel te veel maar met alle nare gevolgen van dien.
Ik was er zo verschrikkelijk bekwaam en behendig in dat ik er soms persoonlijk van stond te kijken. Op z’n minst vier keer per dag was ik hartstochtelijk aan de slag. Afwisselend met maaksel afkomstig van eigen persoon of verwikkeld in een geheel door derden voorziene massa kwam ik mijn dag door. Het was zo verrukkelijk. Af en toe leek het net paradijs op aarde; heftig in de weer met zoveel soorten en vormen afkomstig uit de verste hoeken van de wereld dat je er helemaal gelukkig van werd.
Helaas is het de laatste tijd anders geweest. Een geestelijke en lichamelijke strijd in de tegenovergestelde richting nam de overhand. Dit ging natuurlijk niet geheel vrijwillig. Moeder natuur gebruikte genadeloos haar troefkaarten en uiteindelijk verloor ik de strijd, gaf me gewonnen en ben nu voor onbepaalde tijd gediskwalificeerd uit de game. Het recht der weinigen is mij (hopelijk) tijdelijk ontnomen. Volgens ervaringsdeskundigen in het gebied maak ik kans op een comeback als ik mijn straf keurig uitzit en hard genoeg train om in mijn toenmalige conditie terug te komen. Naar het schijnt kan ik weer helemaal de oude worden als ik de juiste schema uit kan dokteren om het vervolgens vol overgave en precisie na te leven.
Tot het eindstreep van de tuchtiging ,volledig op eigen kracht en strategie, behaald is, moet ik me dus inhouden. In wezen hoeft dat eigenlijk niet meer zo heel erg lang te duren, maar het zijn juist de laatste fasen die zo veel moeite kosten. De al dan niet lange duur valt bijna niet in te schatten. De complicatie zit hem namelijk in het feit dat de uitgestippelde einddoel ook nog eens keer een tijd lang volgehouden moet worden. U kunt het vergelijken met een zware halter, de kampioen moet het niet alleen optillen maar ook even een paar seconden boven zijn bolwerk tentoonstellen. Die laatste paar seconden zijn echter zo cruciaal dat al zijn inspanning nietig wordt verklaard als hij dat niet naar behoren voor elkaar krijgt. Zo werkt het voor mij dus ook.
Gedurende mijn kastijding heb ik zoveel ongewenste meningen en uitgekauwde adviezen moeten aanhoren dat ik de eerstvolgende betweter wel kan volproppen met verrotte eieren met daarbij als smaakmaker gasolie (op de echte kenners na dan). Vooral vervelende wijsneuzen die allerlei oninteressante theorieën verzinnen over mijn tactiek en handelswijze zijn uitermate hinderlijk als je in mijn schoenen staat. En dat is helemaal niet zo onmogelijk als dat je dat denkt.
Tuurlijk, over de heren kan ik niets beweren…maar beste dames…naar zeer hoge waarschijnlijkheid zullen jullie dezelfde wegen bewandelen: Je wordt verliefd, gaat vrolijk trouwen, baart prachtige kinderen, houdt daar hatelijke en trouwe kilo’s aan over, gaat aan de lijn, doet je best om het zo gezond mogelijk te doen, krijgt commentaar van iedereen die het geen ruk aangaat, komt bij de laatse pondjes en opeens werkt je metabolisme niet meer mee…want volgens de arts is je lichaam verzadigd en tevreden, terwijl de inhoud van je garderobe er anders over denkt. Ik wil eten…en weer mijn Parijsmaatje terug.
